Bang-aw, bang-aw, bang-awwwww, hayan na harangan ninyo… bang-aw. Paluin ninyo.. Wag baka aso ko yan… minsa maririnig na sigaw kapag may asong naligaw sa Bancuro. He he he..
Sabi nga malas ang dayuhang asong maliligaw sa Bancuro. Bakit? Masasabi bang ito’y sa katakawan ng karne ng aso ng mga taga roon noong araw. Ano ba yung tinatawag na bang-aw? Sa Bancuro lalo na sa Pook iilan lang sa mga tagaroon ang hindi pinalalampas ang pagkain ng karneng aso, kahit anong luto masarap yan sa mga tagaroon. Ang bang-aw ay asong na-uulol dahil sa subrang init ng panahon o anumang bagay na nangyari sa aso na naging dahilan ng pagka-ulol nito.
Noong ako’y nag-aaral pa sa AGMA, kami ng mga pinsan ko roon ay isa sa mga tirador ng aso, hindi naman ninanakaw ang aso kundi ito’y pinagbibintangan na nababang-aw kahit hindi naman. Lalo na yung mga asong napapadako roon sa Pook ng Bancuro. Kawawa naman ang aso kapag naligaw doon sa Pook, Bancuro at nakita namin sapagkat hindi ito palalampasin at huhusgahan kaagad na bang-aw. Maraming beses na itong nangyari doon, at ako mismo ang isa sa mga salarin sapagkat paborito ko ang karneng aso lalo na yung sampayne, kaldereta at kahit adobo. Siempre sasabayan ng Ginebra San Miguel o kaya ay tuba, kung mapera Manila Beer ang katapat noon.
Marami ring beses naming nagawa yun pero wala namang nagagalit kung nakatay ang kanilang aso, minsan wala namang naghahanap, kung meron man at nalamang kinatay na wala naman silang magagawa sapagkat ang ikakatwiran lang ay nauulol eh o nabang-aw ang aso nila. Di ba masama yun kasi nga na-uulol o bang-aw na yung aso. Wala namang masama kaya lang medyo iwas lang na isama ang ulo at laman loob, kaya karne lang talaga ang kukunin, sayang pero iba na yung sigurado ika nga.
Minsan nga noong bagong sapit lang ang tag-ulan merong asong dumating na namamabag ng ibang aso, tapos deretso ang takbo sinyales ng isang bang-aw. Pag sigaw ko na bang-aw naglabasan na ang mga pinsan ko hanap kung nasan na yung bang-aw. Nakita namin na takbo patungo sa Walog habol namin kasi medyo malaki ang aso pero walang dereksyon ang takbo ng aso. Kaya habol namin, may sumigaw sa gitna ng bukid naroon daw yung bang-aw, takbo kami, dala ang ibat ibang pamalo. Nakita nga namin sa may sapa, pinalibutan namin at lilinga linga ng masama ang tingin. Paglapit namin pinalo ng pinsan ko sa batok ng kawayan dapa ang bang-aw. Pinalo ko sa ulo ng puno ng kawayan, ikot ang aso. Hinila namin hanggang doon sa Pook ipinatong sa isang paragus pero biglang tumayo ang bang-aw, takbuhan kami, hanap ng pamalo ulit.
Nakakita ako ng puno ulit ng kawayan, pinalo ko sa may batok, yun ang huling hininga ng bang-aw. Hanap kami ng tulos upang ibitin ang aso. Tinalian namin sa huling paa para pabitin siya, pinalibutan ng dahon ng niyog, tuyong dahon ng saging at sinindihan upang maalis ang balahibo sa madaling paraan, walang 10 minuto hubad ang aso, inilipat namin sa isang puno pero pabitin pa rin upang linisin at alisin ang balat nito. Pinutol ang ulo upang itapon kasi talagang bang-aw ang aso. Matapos alisin ang balat nagsimulang magpainit ng tubig upang halbusan ang balat para gawing sampayne. Sinimulan na rin buksan ang tiyan ng aso para alisin ang laman sa loob para itapon. Matapos nito inalis na sa pagkakabitin para naman tadtarin ng maliliit para sa anumang lutong gagawin. Iyan ang karaniwang ginagawa namin kapag may biktimang bang-aw. Mga ilang oras pa sama sama ng nag-iinuman at namumulutan ng asong bang-aw. Kaya ang iba sa amin ay nagiging bang-aw na rin sa katakawan ng karneng aso. Pero sa ngayon nahinto na ang pagkain ng karneng aso sa Bancuro sa dahilang nagkaroon ng sakit ang mga aso doon.
Sabi nga malas ang dayuhang asong maliligaw sa Bancuro. Bakit? Masasabi bang ito’y sa katakawan ng karne ng aso ng mga taga roon noong araw. Ano ba yung tinatawag na bang-aw? Sa Bancuro lalo na sa Pook iilan lang sa mga tagaroon ang hindi pinalalampas ang pagkain ng karneng aso, kahit anong luto masarap yan sa mga tagaroon. Ang bang-aw ay asong na-uulol dahil sa subrang init ng panahon o anumang bagay na nangyari sa aso na naging dahilan ng pagka-ulol nito.
Noong ako’y nag-aaral pa sa AGMA, kami ng mga pinsan ko roon ay isa sa mga tirador ng aso, hindi naman ninanakaw ang aso kundi ito’y pinagbibintangan na nababang-aw kahit hindi naman. Lalo na yung mga asong napapadako roon sa Pook ng Bancuro. Kawawa naman ang aso kapag naligaw doon sa Pook, Bancuro at nakita namin sapagkat hindi ito palalampasin at huhusgahan kaagad na bang-aw. Maraming beses na itong nangyari doon, at ako mismo ang isa sa mga salarin sapagkat paborito ko ang karneng aso lalo na yung sampayne, kaldereta at kahit adobo. Siempre sasabayan ng Ginebra San Miguel o kaya ay tuba, kung mapera Manila Beer ang katapat noon.
Marami ring beses naming nagawa yun pero wala namang nagagalit kung nakatay ang kanilang aso, minsan wala namang naghahanap, kung meron man at nalamang kinatay na wala naman silang magagawa sapagkat ang ikakatwiran lang ay nauulol eh o nabang-aw ang aso nila. Di ba masama yun kasi nga na-uulol o bang-aw na yung aso. Wala namang masama kaya lang medyo iwas lang na isama ang ulo at laman loob, kaya karne lang talaga ang kukunin, sayang pero iba na yung sigurado ika nga.
Minsan nga noong bagong sapit lang ang tag-ulan merong asong dumating na namamabag ng ibang aso, tapos deretso ang takbo sinyales ng isang bang-aw. Pag sigaw ko na bang-aw naglabasan na ang mga pinsan ko hanap kung nasan na yung bang-aw. Nakita namin na takbo patungo sa Walog habol namin kasi medyo malaki ang aso pero walang dereksyon ang takbo ng aso. Kaya habol namin, may sumigaw sa gitna ng bukid naroon daw yung bang-aw, takbo kami, dala ang ibat ibang pamalo. Nakita nga namin sa may sapa, pinalibutan namin at lilinga linga ng masama ang tingin. Paglapit namin pinalo ng pinsan ko sa batok ng kawayan dapa ang bang-aw. Pinalo ko sa ulo ng puno ng kawayan, ikot ang aso. Hinila namin hanggang doon sa Pook ipinatong sa isang paragus pero biglang tumayo ang bang-aw, takbuhan kami, hanap ng pamalo ulit.
Nakakita ako ng puno ulit ng kawayan, pinalo ko sa may batok, yun ang huling hininga ng bang-aw. Hanap kami ng tulos upang ibitin ang aso. Tinalian namin sa huling paa para pabitin siya, pinalibutan ng dahon ng niyog, tuyong dahon ng saging at sinindihan upang maalis ang balahibo sa madaling paraan, walang 10 minuto hubad ang aso, inilipat namin sa isang puno pero pabitin pa rin upang linisin at alisin ang balat nito. Pinutol ang ulo upang itapon kasi talagang bang-aw ang aso. Matapos alisin ang balat nagsimulang magpainit ng tubig upang halbusan ang balat para gawing sampayne. Sinimulan na rin buksan ang tiyan ng aso para alisin ang laman sa loob para itapon. Matapos nito inalis na sa pagkakabitin para naman tadtarin ng maliliit para sa anumang lutong gagawin. Iyan ang karaniwang ginagawa namin kapag may biktimang bang-aw. Mga ilang oras pa sama sama ng nag-iinuman at namumulutan ng asong bang-aw. Kaya ang iba sa amin ay nagiging bang-aw na rin sa katakawan ng karneng aso. Pero sa ngayon nahinto na ang pagkain ng karneng aso sa Bancuro sa dahilang nagkaroon ng sakit ang mga aso doon.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento