Kung uso ang pag-uusapan napaka-bilis dumaan ng ibat ibang uso, mula sa damit, mobile phone, pantalon, orasan, buhok pati nga ugali uso-uso din. Ang mabilis na pagbabago ng uso ay makikita lang pangkaraniwan sa mga bayan, siyudad o lungsod. Nararating din naman ng uso ang mga probinsya subalit mabagal at huli na. Siguro kaya mabagal ay sapagkat sa mga uri ng tao na nakatira doon at sa kapaligirang kanilang ginagalawan. Tulad ng Bancuro, hindi naman napapahuli sa uso ang mga taga-rito mabagal pero nakakasunod ika nga.
Meron akong isang bagay na masasabi na isang kaisipan tungkol sa mga pa-uso na karaniwang ito ay buhat sa lungsod patungo sa mga probinsya, baryo o barangay. Ano kaya kung baligtarin natin ang tanong? Meron kayang pa-uso na galing sa mga probinsya, baryo o barangay patungo naman sa bayan, lungsod o siyudad? Ano sa palagay ninyo meron? Meron din naman, halimbawa yung pagsusuot noon ng subrerong yari sa kawayan, nito, ang paggamit ng bag na yari sa kawayan or nito at marami pang iba na kung titingnan mo ito’y kaugalian na galing sa mga probinsya.
Sabi nga ng mga matatanda sa Bancuro yun daw pagsusuot ng maong ay gamit lamang ng mga magsasaka sa bukid, pero ngayon nasa mga lungsod na ginagamit. Yung paggamit ng “bagpack”, ito raw ay unang nauso sa mga taga probinsya sapagkat karaniwang ang pagdadala ng mga gamit o damit doon ay sa likod inilalagay, pero ng gamitin na sa mga bayan ito’y naging makabago na. Isang usong-uso o kinagisnan ng kaugalian sa mga probinsya ay yung mga ‘agimat” ng mga matatanda sa una. Sa Bancuro maraming matatanda doon ang nagsasabing meron mga iniingatang agimat sa katawan.
Ayon sa mga kwento roon iilan doon ang walang iniingatan kahit maliit o kapirasong dasal para sa agimat daw. Isa sa mga nakita ko noon ay ang lolo ko, meron siyang medalyon na may nakadrawing daw (hindi ko na nakita kung ano yung naka drawing), pero ang sabi ito raw ay patungkol sa negosyo (swerte daw). Kaya ito ay ginamit ng ninong ko, tapos isinalin sa kapatid, ngunit noong mamatay yung kapatid hindi malaman kung ninakaw doon sa hospital o may nakapagtago sa isa sa mga anak din ng lolo ko. Kung makikita natin galing sa matandang kaugalian at paniniwala tungkol doon patungo sa makabagong panahon.
Isa pa na alam kong meron iningatan sa katawan ay ang pinsan naming Tiyo Hulian sinasabing marami itong iniingatan sa katawang agimat, meron din siyang bulong o dasal sa ibat ibang uri ng sakit sa mata. Hindi ko naman sasabihin na dahil sa kanyang mga iniingatang agimat sa katawan kung kaya ang pagkamatay niya ay kaka-iba sapagkat ang buo niyang katawan ay parang natuyo at lumiit siya, bago pa siya mamatay ay laging nangangati ang buo niyang katawan. Hindi ko rin masabi kung meron sa mga anak o apo nito ang nakapag-mana ng kanyang mga agimat. Ayon sa mga kuwentuhan ilan sa mga kabataan doon ang meron daw mga bulong o dasal, agimat o galing. Pero ang alam ko lang sa mga taga-roon lahat ata merong agimat o anting-anting sa “GIGIL”. Sapagkat kung sa mga usapan lalo kung lasing na silang lahat doon ay hindi basta-basta patatalo…. He he he
Marami pang ibang mga taga-Bancuro ang may mga agimat na kanilang iniingatan, ang iba ay nakapunta na ng Maynila o ibang bayan, ewan ko lang kung dala dala pa nila ang paniniwalang ito sa kanilang iniingatan. Ang tanong gumagana pa ba ang mga ganitong agimat sa makabagong panahon? Pero kung titingnan mo sa mga lungsod makikita mo ang ilan na merong mga nakasabit sa kanilang mga leeg na mga medalyon na kung tatanungin mo proteksyon daw nila yun. Meron ka ring makikita na nagbenta nito sa mga harap pa ng simbahan.
Isang karanasan ang aking naranasan noong umuwi ako doon sa Bancuro upang magbakasyon. Doon kilalang kilala si Aling Tuyang na manghihilot ng bale sa katawan. Noon laging kong nararamdaman yung aking likuran na sumasakit, kaya nagpahilot ako, matapos hilutin ipinakita niya sa akin yung isang maliit na bote na puno ng langis at merong maliit na imahe ng santo nino sa loob. Tapos kinuwento kung paano at saan nanggaling yaon. Sa ganong paniniwala sa mga probinsya na lang makikita, sa mga lungsod bihira na lang ang naniniwala doon.
Meron din sa Bancuro na kilala ko na may agimat sa katawan, ang kanyang agimat ay ang hindi paliligo sa araw araw at hindi nagpapagupit ng buhok, hindi nagpapalit ng damit, meron kayo noon sa lugar ninyo sa Bancuro lang meron noon…
Meron akong isang bagay na masasabi na isang kaisipan tungkol sa mga pa-uso na karaniwang ito ay buhat sa lungsod patungo sa mga probinsya, baryo o barangay. Ano kaya kung baligtarin natin ang tanong? Meron kayang pa-uso na galing sa mga probinsya, baryo o barangay patungo naman sa bayan, lungsod o siyudad? Ano sa palagay ninyo meron? Meron din naman, halimbawa yung pagsusuot noon ng subrerong yari sa kawayan, nito, ang paggamit ng bag na yari sa kawayan or nito at marami pang iba na kung titingnan mo ito’y kaugalian na galing sa mga probinsya.
Sabi nga ng mga matatanda sa Bancuro yun daw pagsusuot ng maong ay gamit lamang ng mga magsasaka sa bukid, pero ngayon nasa mga lungsod na ginagamit. Yung paggamit ng “bagpack”, ito raw ay unang nauso sa mga taga probinsya sapagkat karaniwang ang pagdadala ng mga gamit o damit doon ay sa likod inilalagay, pero ng gamitin na sa mga bayan ito’y naging makabago na. Isang usong-uso o kinagisnan ng kaugalian sa mga probinsya ay yung mga ‘agimat” ng mga matatanda sa una. Sa Bancuro maraming matatanda doon ang nagsasabing meron mga iniingatang agimat sa katawan.
Ayon sa mga kwento roon iilan doon ang walang iniingatan kahit maliit o kapirasong dasal para sa agimat daw. Isa sa mga nakita ko noon ay ang lolo ko, meron siyang medalyon na may nakadrawing daw (hindi ko na nakita kung ano yung naka drawing), pero ang sabi ito raw ay patungkol sa negosyo (swerte daw). Kaya ito ay ginamit ng ninong ko, tapos isinalin sa kapatid, ngunit noong mamatay yung kapatid hindi malaman kung ninakaw doon sa hospital o may nakapagtago sa isa sa mga anak din ng lolo ko. Kung makikita natin galing sa matandang kaugalian at paniniwala tungkol doon patungo sa makabagong panahon.
Isa pa na alam kong meron iningatan sa katawan ay ang pinsan naming Tiyo Hulian sinasabing marami itong iniingatan sa katawang agimat, meron din siyang bulong o dasal sa ibat ibang uri ng sakit sa mata. Hindi ko naman sasabihin na dahil sa kanyang mga iniingatang agimat sa katawan kung kaya ang pagkamatay niya ay kaka-iba sapagkat ang buo niyang katawan ay parang natuyo at lumiit siya, bago pa siya mamatay ay laging nangangati ang buo niyang katawan. Hindi ko rin masabi kung meron sa mga anak o apo nito ang nakapag-mana ng kanyang mga agimat. Ayon sa mga kuwentuhan ilan sa mga kabataan doon ang meron daw mga bulong o dasal, agimat o galing. Pero ang alam ko lang sa mga taga-roon lahat ata merong agimat o anting-anting sa “GIGIL”. Sapagkat kung sa mga usapan lalo kung lasing na silang lahat doon ay hindi basta-basta patatalo…. He he he
Marami pang ibang mga taga-Bancuro ang may mga agimat na kanilang iniingatan, ang iba ay nakapunta na ng Maynila o ibang bayan, ewan ko lang kung dala dala pa nila ang paniniwalang ito sa kanilang iniingatan. Ang tanong gumagana pa ba ang mga ganitong agimat sa makabagong panahon? Pero kung titingnan mo sa mga lungsod makikita mo ang ilan na merong mga nakasabit sa kanilang mga leeg na mga medalyon na kung tatanungin mo proteksyon daw nila yun. Meron ka ring makikita na nagbenta nito sa mga harap pa ng simbahan.
Isang karanasan ang aking naranasan noong umuwi ako doon sa Bancuro upang magbakasyon. Doon kilalang kilala si Aling Tuyang na manghihilot ng bale sa katawan. Noon laging kong nararamdaman yung aking likuran na sumasakit, kaya nagpahilot ako, matapos hilutin ipinakita niya sa akin yung isang maliit na bote na puno ng langis at merong maliit na imahe ng santo nino sa loob. Tapos kinuwento kung paano at saan nanggaling yaon. Sa ganong paniniwala sa mga probinsya na lang makikita, sa mga lungsod bihira na lang ang naniniwala doon.
Meron din sa Bancuro na kilala ko na may agimat sa katawan, ang kanyang agimat ay ang hindi paliligo sa araw araw at hindi nagpapagupit ng buhok, hindi nagpapalit ng damit, meron kayo noon sa lugar ninyo sa Bancuro lang meron noon…
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento