Magandang araw po sa lahat ng nakabasa, dumaan at naawang magbasa nito. Wala naman akong paki-alam kong basahin man ninyo ito o hindi basta ang nais ko lang ay mu
li kung isalarawan yung mga nagdaang araw ng buhay ayon sa aking natatandaan. Tingnan mo humirit pa, ibig sabihin marami pang ala-ala na naka-imbak sa isipan ng ating bida, kaya ibigay na lang natin ang hilig niya, may aangal? Sa awa ng Diyos at ng bisekleta magtatapos narin ang ating bida ng apat na taon sa AGMA. Ano kaya ang pagbabago sa kanyang buhay, naroon pa kaya ang kanyang masidhing makapagsabi ng kanyang nararamdaman sa kanyang kras na si Lea. Siempre naron pa rin yun kaya lang may pagbabago kasi merong nanliligaw kay Lea isa naming kaklase si Leo, naku mukhang dehado ang laban kasi guwapo si Leo at mataas ang tindig at barkada pa ni Kuya Tony.
Kaya dito naging maganda ang laban at naging malakas na ang loob ng ating bida kasi may lakas na itong kausapin si Lea. At minsan nga isang hapon bago pumasok sa klase ay nagkaroon ng pagkakataong maka-usap ng ating bida si Lea sa tulong ng mga kaibigan. Ganon pala yun na kapag kaharap mo ang babae sa simula lang mararamdaman yung hiya at takot pero kapag nagsimula ka nang magsalita deretso na siya. Nasabi ko nga yung pakay ko kay Lea, subalit yun pala'y hinihintay lang niyang kausapin ko rin siya para sabihin sa akin na kaibigan lang daw kami – ibig sabihin “busted” ang bida. Doon parang na-umid ang dila ko, hindi ako nakapagsalita agad kundi kinalabit ako ni Lea. Ganon pala kapag nababasted, gusto mong sumigaw pero parang walang nalabas na boses. Pero wala akong magagawa, kahit sabihin pa ng mga kaibigan ko na ipagpatuloy ko baka daw sinusubok lang ako. Naisip ko kung kailan ako naging malakas ang loob doon pa nabasted. Pero sabi nga hindi doon matatapos ang kwento ng ating bida, siempre lalaki ata ito at doon ko nasabi ang salitang “mula ngayon ito na ang aking paninindigan, kapag ayaw ng babae, ayaw ko rin sa kanya” ang tigas diba…. Lumipas ang mga araw ng hindi napapansin.. Nakalimutan ang pait noon siguro nga hindi tunay na pag-ibig yun.
Ewan ko ba kung bakit ang pag-ibig ay laging ganon di mo mapigilan kapag dumating sa iyong buhay. Sa klase namin may isang babae na noon ko lang napansin na napaka-ganda niya, di gaanong mataas, maputi, tsabe ang pangangatawan at masarap ngumiti. Sabi ko kay Godo bakit ngayon ko lang siya nakita samantalang matagal na kaming magkakasama, sagot ni Godo kasi baliw na baliw ka kay Lea, sabay tawanan namin. Si Efleda na taga-Bacungan, naging muse ng isang team ng basketball sa AGMA, diba maganda. Siya’y kaibigan naman ni Cristy na pinsan ko rin, kasama namin sa seksyon. Kaya ang unang ginawa ko siempre ang pinaka-epektibong pagkilos ang pakikipag-kaibigan muna at magpakita ng gilas sa klase. Sa totoo naman niyan magaling ang ating bida sa history, math (lalo na Trigo), at kapag may mga nag-rereport sa unahan natatakot sila kasi ako ata ang pinaka makulit sa dami ng tanong tungkol sa nagsasalita.
Balik tayo sa pag-ibig daw ng ating bida, paano nga ba nagsimula ito. Doon nga sa pakikipagkaibigan muna nagsimula ang lahat. Dala na rin siguro ng medyo malakas ako sa mga kaklase ko, napalitan ng tinutukso sa akin yun ay kay Efleda, kaya pareho kaming hiyang hiya. Tuwing hapon nagkaka-usap kami kuwentuhan pero di ko minamadaling magsabi sa kanya, hinahayaan ko na lang munang mahinog ika nga para madaling pitasin. Subalit nagkamali ako, kasi dumaan ang mga araw sa pagpapabaya ko marami rin ang naka-pansin sa katangian ni Efleda at siempre gustong diskartihan din, isa dito si “kabayo” kung tawagin sa iskool pero anak siya ng prinsipal at si “nonoy” na taga Kalinisan at barkada ni Kuya Tony. Ibig sabihin tatlo ang naghahangad ng matamis na “oo” ni Efleda. Sa tingin nyo may laban ba ang ating bida…?
Kung sa isang manlalaro naging mahigpitan ang laban, kanya kanyang diskarte, yung isa dinadaan sa galing sa basketball, yung isa dinadaan sa katahimikan lang, ang isa dinadaan sa pakikipagkaibigan, klase at mga naka-paligid, ganyan ang naging sitwasyon namin. Siyanga pala yung anak ng principal ay nasa ikatlong taon lamang. Pero isang araw nalaman ko na isa sa mga katunggali ay nabasted na yun ay ang anak ng principal kasi nayayabangan daw si Efleda. Subalit sa di ko naaasahan ako pala ang pangalawang biktima na mababasted ng huling kina-usap ko siya. Ibig sabihin yung taga-Kalinisan ang nanalo si Agapito. Siya ang naging syota ni Efleda. Naging malaking dakong yun sa akin subalit ang dating paninindigan ko na “kung ayaw sa akin, ayaw ko rin” ay kinain ko, sapagkat hindi ako tumigil sa panunuyo sa kanya. Kahit na alam kong syota na siya ni Agapito. Dito naging masigasig ako, bibo at magilas sa klase. Sabi nga kapag may tiyaga may nilaga, kasi nalaman ko na nag cool-off sila. Ayaw kong samantalihin yun, yun ang naging teknik ko medyo tuloy lang ang friendship hindi ako nagbanggit ng anumang bagay tungkol sa aking layunin. At ito ay nagbunga, naging mas malapit siya kaysa dati sa akin, hanggang mahulog na rin ang kanyang damdamin sa akin, kaya wala ng kahirap-hirap ang mga sumunod.
Subalit masasabi kong ito ang una kong pakikipag-relasyon bilang syota kaya di pa ako marunong humawak ng ganito. Kaya di nagtagal yun. At nalalapit na rin ang junior-senior promp. Kapag nangyari wala na naman akong masasabing babakuran sa oras ng sayawan. Kaya lang umiral ang kagulangan ko kasi nagpatulong ako kay Godo upang manumbalik sa akin si Efleda. Ngunit hindi nangyari yun sapagkat ayaw na ni Efleda sa akin. Natapos kami ng walang pormal na hiwalayan, pero nagkaroon kami ng pagkakataon na magka-usap bago maghiwalay at nagkaroon ng pangako sa isat-isa na magkikita muli sa Maynila kasi doon ako mag-aaral, kaya lang si Efleda ay sa Batangas lang mag-aaral. Kaya ang nangyari sa sulat lang kami nagkakaroon ng balitaan, pero kami parin. Dumating ang semestral break kaya pareho kaming umuwi sa Mindoro. Doon nagbigay ng bilin sa akin na ako raw ay magpunta sa kanila sa Bacungan para daw ipakilala ako sa mga magulang niya. Nag-handa ako na pupunta roon gamit ang aking bisekleta, ngunit gabi bago ang araw na yaon hindi tumigil ang ulan, bumaha kahit saang lugar sa Bancuro, walang biyahe, di pwede ang bisekleta, kaya di ako nakapunta roon. Makalipas ang isang lingo nabalitaan ko na umalis na siya punta ng Batangas uli, yun ang huling balitaan namin. Sayang ang unang tunay na pag-ibig hindi bumukol. Masaklap pero yun ang nangyari, mula noon sinubukan kong puntahan siya ng mabalitaan kong nasa Maynila. Ang huling balita ko nag-asawa na siya ng taga Mindoro rin at hindi raw nabiyayaan ng anak. Maganda siya..... he he he
li kung isalarawan yung mga nagdaang araw ng buhay ayon sa aking natatandaan. Tingnan mo humirit pa, ibig sabihin marami pang ala-ala na naka-imbak sa isipan ng ating bida, kaya ibigay na lang natin ang hilig niya, may aangal? Sa awa ng Diyos at ng bisekleta magtatapos narin ang ating bida ng apat na taon sa AGMA. Ano kaya ang pagbabago sa kanyang buhay, naroon pa kaya ang kanyang masidhing makapagsabi ng kanyang nararamdaman sa kanyang kras na si Lea. Siempre naron pa rin yun kaya lang may pagbabago kasi merong nanliligaw kay Lea isa naming kaklase si Leo, naku mukhang dehado ang laban kasi guwapo si Leo at mataas ang tindig at barkada pa ni Kuya Tony.Kaya dito naging maganda ang laban at naging malakas na ang loob ng ating bida kasi may lakas na itong kausapin si Lea. At minsan nga isang hapon bago pumasok sa klase ay nagkaroon ng pagkakataong maka-usap ng ating bida si Lea sa tulong ng mga kaibigan. Ganon pala yun na kapag kaharap mo ang babae sa simula lang mararamdaman yung hiya at takot pero kapag nagsimula ka nang magsalita deretso na siya. Nasabi ko nga yung pakay ko kay Lea, subalit yun pala'y hinihintay lang niyang kausapin ko rin siya para sabihin sa akin na kaibigan lang daw kami – ibig sabihin “busted” ang bida. Doon parang na-umid ang dila ko, hindi ako nakapagsalita agad kundi kinalabit ako ni Lea. Ganon pala kapag nababasted, gusto mong sumigaw pero parang walang nalabas na boses. Pero wala akong magagawa, kahit sabihin pa ng mga kaibigan ko na ipagpatuloy ko baka daw sinusubok lang ako. Naisip ko kung kailan ako naging malakas ang loob doon pa nabasted. Pero sabi nga hindi doon matatapos ang kwento ng ating bida, siempre lalaki ata ito at doon ko nasabi ang salitang “mula ngayon ito na ang aking paninindigan, kapag ayaw ng babae, ayaw ko rin sa kanya” ang tigas diba…. Lumipas ang mga araw ng hindi napapansin.. Nakalimutan ang pait noon siguro nga hindi tunay na pag-ibig yun.
Ewan ko ba kung bakit ang pag-ibig ay laging ganon di mo mapigilan kapag dumating sa iyong buhay. Sa klase namin may isang babae na noon ko lang napansin na napaka-ganda niya, di gaanong mataas, maputi, tsabe ang pangangatawan at masarap ngumiti. Sabi ko kay Godo bakit ngayon ko lang siya nakita samantalang matagal na kaming magkakasama, sagot ni Godo kasi baliw na baliw ka kay Lea, sabay tawanan namin. Si Efleda na taga-Bacungan, naging muse ng isang team ng basketball sa AGMA, diba maganda. Siya’y kaibigan naman ni Cristy na pinsan ko rin, kasama namin sa seksyon. Kaya ang unang ginawa ko siempre ang pinaka-epektibong pagkilos ang pakikipag-kaibigan muna at magpakita ng gilas sa klase. Sa totoo naman niyan magaling ang ating bida sa history, math (lalo na Trigo), at kapag may mga nag-rereport sa unahan natatakot sila kasi ako ata ang pinaka makulit sa dami ng tanong tungkol sa nagsasalita.
Balik tayo sa pag-ibig daw ng ating bida, paano nga ba nagsimula ito. Doon nga sa pakikipagkaibigan muna nagsimula ang lahat. Dala na rin siguro ng medyo malakas ako sa mga kaklase ko, napalitan ng tinutukso sa akin yun ay kay Efleda, kaya pareho kaming hiyang hiya. Tuwing hapon nagkaka-usap kami kuwentuhan pero di ko minamadaling magsabi sa kanya, hinahayaan ko na lang munang mahinog ika nga para madaling pitasin. Subalit nagkamali ako, kasi dumaan ang mga araw sa pagpapabaya ko marami rin ang naka-pansin sa katangian ni Efleda at siempre gustong diskartihan din, isa dito si “kabayo” kung tawagin sa iskool pero anak siya ng prinsipal at si “nonoy” na taga Kalinisan at barkada ni Kuya Tony. Ibig sabihin tatlo ang naghahangad ng matamis na “oo” ni Efleda. Sa tingin nyo may laban ba ang ating bida…?
Kung sa isang manlalaro naging mahigpitan ang laban, kanya kanyang diskarte, yung isa dinadaan sa galing sa basketball, yung isa dinadaan sa katahimikan lang, ang isa dinadaan sa pakikipagkaibigan, klase at mga naka-paligid, ganyan ang naging sitwasyon namin. Siyanga pala yung anak ng principal ay nasa ikatlong taon lamang. Pero isang araw nalaman ko na isa sa mga katunggali ay nabasted na yun ay ang anak ng principal kasi nayayabangan daw si Efleda. Subalit sa di ko naaasahan ako pala ang pangalawang biktima na mababasted ng huling kina-usap ko siya. Ibig sabihin yung taga-Kalinisan ang nanalo si Agapito. Siya ang naging syota ni Efleda. Naging malaking dakong yun sa akin subalit ang dating paninindigan ko na “kung ayaw sa akin, ayaw ko rin” ay kinain ko, sapagkat hindi ako tumigil sa panunuyo sa kanya. Kahit na alam kong syota na siya ni Agapito. Dito naging masigasig ako, bibo at magilas sa klase. Sabi nga kapag may tiyaga may nilaga, kasi nalaman ko na nag cool-off sila. Ayaw kong samantalihin yun, yun ang naging teknik ko medyo tuloy lang ang friendship hindi ako nagbanggit ng anumang bagay tungkol sa aking layunin. At ito ay nagbunga, naging mas malapit siya kaysa dati sa akin, hanggang mahulog na rin ang kanyang damdamin sa akin, kaya wala ng kahirap-hirap ang mga sumunod.
Subalit masasabi kong ito ang una kong pakikipag-relasyon bilang syota kaya di pa ako marunong humawak ng ganito. Kaya di nagtagal yun. At nalalapit na rin ang junior-senior promp. Kapag nangyari wala na naman akong masasabing babakuran sa oras ng sayawan. Kaya lang umiral ang kagulangan ko kasi nagpatulong ako kay Godo upang manumbalik sa akin si Efleda. Ngunit hindi nangyari yun sapagkat ayaw na ni Efleda sa akin. Natapos kami ng walang pormal na hiwalayan, pero nagkaroon kami ng pagkakataon na magka-usap bago maghiwalay at nagkaroon ng pangako sa isat-isa na magkikita muli sa Maynila kasi doon ako mag-aaral, kaya lang si Efleda ay sa Batangas lang mag-aaral. Kaya ang nangyari sa sulat lang kami nagkakaroon ng balitaan, pero kami parin. Dumating ang semestral break kaya pareho kaming umuwi sa Mindoro. Doon nagbigay ng bilin sa akin na ako raw ay magpunta sa kanila sa Bacungan para daw ipakilala ako sa mga magulang niya. Nag-handa ako na pupunta roon gamit ang aking bisekleta, ngunit gabi bago ang araw na yaon hindi tumigil ang ulan, bumaha kahit saang lugar sa Bancuro, walang biyahe, di pwede ang bisekleta, kaya di ako nakapunta roon. Makalipas ang isang lingo nabalitaan ko na umalis na siya punta ng Batangas uli, yun ang huling balitaan namin. Sayang ang unang tunay na pag-ibig hindi bumukol. Masaklap pero yun ang nangyari, mula noon sinubukan kong puntahan siya ng mabalitaan kong nasa Maynila. Ang huling balita ko nag-asawa na siya ng taga Mindoro rin at hindi raw nabiyayaan ng anak. Maganda siya..... he he he
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento